Julia Molińska-Woykowska urodziła się 12 III 1816 r. w Bninie (obecnie część Kórnika). Jej ojciec, Wiktor, był urzędnikiem. Odebrała bardzo solidną edukację – ukończyła gimnazjum w Lesznie, studiowała również we Wrocławiu, podkreślano jej znakomitą znajomość języków francuskiego i niemieckiego. Początkowo pracowała jako guwernantka u wielkopolskich rodzin ziemiańskich. W 1839 r. zamieszkała w Poznaniu, zaś rok później otworzyła pensję dla dziewcząt, jednak bardzo szybko zamkniętą przez pruskie władze. Od 1838 r. publikowano jej artykuły i poezję w Tygodniku Literackim poświęconemu literaturze, sztukom pięknym i krytyce. Na łamach swoich artykułów prezentowała swoje nietypowe jak na pierwszą połowę XIX w. bardzo postępowe poglądy, m.in. domagała się jak najszerszych praw dla kobiet oraz biedniejszej części społeczeństwa. Oryginalny sposób bycia – noszenie prostych, czarnych sukni, krótkie włosy, siadanie w salonie po turecku czy palenie cygar – dodawało jej miano kontrowersyjnej, a także rodziło porównania do francuskiej pisarski George Sand. W 1841 r. wyszła za mąż za Antoniego Woykowskiego kierującego Tygodnikiem Literackim. Wraz z mężem zaczęła współredagować pismo, stworzyła też salon literacko-filozoficzny. W wyniku kłopotów finansowych małżeństwo wpadło w długi, dopiero otrzymany przez Woykowskiego spadek pozwolił na stabilizację finansową, choć nie zapobiegł likwidacji Tygodnika Literackiego. Woykowska była również współzałożycielką Pisma dla Nauczycieli Ludu i Ludu Polskiego będącego pierwszym polskim pismem pedagogicznym. Pisywała też m.in. do „Gazety Polskiej” i „Dziennika Domowego”. W latach 1849–1850 prowadziła wraz z mężem drukarnię, po jego niespodziewanej śmierci w 1850 r. sprzedała ją. Gdy w 1851 r. zmarli jej rodzice zamieszkała u brata w Trzemesznie, jednakże uciekła stamtąd potajemnie i odnalazła się w maju we Wrocławiu, prawdopodobnie docierając tam pieszo. Zmarła w obłąkaniu 9 sierpnia 1851 r. w Szpitalu Wszystkich Świętych we Wrocławiu.